Dag 12

Zo, hier zijn we weer. Om acht uur zaten we weer aan de nasi met ei en dit keer had ik er ook wat gedroogde ansjovis bijgenomen. We/ik sluiten ons graag aan bij de plaatselijke eetgewoonten. Behalve de sambal, ook al vind ik die hier heel lekker, maar ik weet dat er onderdelen in mijn lichaam zijn die er niet blij van worden. Dus... niet doen! Kwart voor negen in de taxi voor een dagje sightseeing Lombok. Eerst weer langs de zee op, nu naar het zuiden. Na een half uurtje het binnenland in waar het wat vlakker wordt, hier rijden we door de sawa's. De eerste stop was in een dorpje waar veel “gewoven” wordt, zoals Made dat zo mooi zei. Mooi om te zien hoe ze kleedjes/sarongs en zelfs overhemden weven. Verder maar weer. Opvallend hier op Lombok is het grote aantal moskeeën die er staan en/of gebouwd worden. In elke wijk wordt er wel eentje gebouwd. Als dat zo doorgaat staan er hier over een paar jaar net zoveel moskeeën als haren op een hond. Typisch als je bedenkt dat bij ons net zo veel kerken gesloten worden als hier worden  gebouwd. 😇 

Op een gegeven moment heeft onze auto dorst, wel lachen als je zo’n “tankstation” op het platteland ziet. Volgens mij wel een probleem als je diesel rijd, ik zag maar één vulslang en verder nog een aantal flessen. Na zo’n anderhalf uur door een golvend landschap op midden Lombok richting zuiden getoerd te hebben komen we aan bij watervallen. Hierom hadden dan ook speciaal gevraagd. Je hebt er op Lombok verschillende, in het noorden in de bergen hele grote maar hier naar het zuiden mogen ze er ook zijn. We zouden drie watervallen gaan bekijken maar om er te kunnen komen moesten we eerst een kwartiertje motorcrossen door de jungle. Je werd me toch een partijtje door mekaar geschud, maar het resultaat was navenant. Prachtig om te zien en wel vijftig meter hoog. Het was inmiddels al vier uur geworden dus besloten we om niet meer naar de kust in het zuiden te rijden maar om weer richting hotel te gaan. Op een gegeven moment kwamen we weer door de rijstvelden. Op één veld waren een aantal vrouwtjes bezig om plantjes op te bossen. Dus gauw nog even kijken en lachen. Wat zijn ze toch vrolijk en vriendelijk ondanks al dat gemodder op het veld. Onze chauffeur bleek toch ook wel te weten dat je toeristen altijd even bij een souvenirwinkeltje moet droppen. Ja, ook daar hadden ze natuurlijk p..p.. parels. Hier waren ze wel wat goedkoper dan gisteren bij de parelkwekerij maar de gedachte dat er verschil in zit maakt het kopen wel wat moeilijker. Ondanks dat gaat Wilma toch aan het onderhandelen voor twee halskettinkjes. Zoals jullie wel begrijpen ben ik het winkeltje maar ontvlucht😂😂. Ik hoor er even niet bij. Even later komen we nog langs een veel grotere winkel waar ook van alles te koop was, van kleding, houtsnijwerk tot ja hoor, parels. Hier was het een vertrouwde verkoop, geen neppers! Dus Wilma dacht aan de familie, want op Java zijn er dit soort armbandjes/kettinkjes niet te koop. Parels vind je enkel op Lombok, Bali en Ambon, zegt Made. 

Zo we zijn weer bij ons hotel gearriveerd, de “nacht” heeft zijn intrede al weer gedaan. Ik hoor in de verte een tokeh!! 

Luitjes, zou Wieteke van Dort zeggen, ik hou het weer voor gezien, morgen weer terug naar Bandung op Java. Ik kijk wel of er dan nog iets te melden valt. Groetjes van ons.